26 Eylül 2008 Cuma

Hayat

Hayat neden sürüyor?
O kadar acımasız ki bazen.
Kendi sürünürken,bizi de sürüklüyor arkasında.
Karşı koyamıyoruz.
Ne zaman karşı koymaya çalışsak farkına varıyoruz,
Aslında biz “o”yuz.

Gözümüzü boyamaya çalışıyor aslında sadece.
Mutlu olduğumuzu sanıyoruz.
Peki buna gerçekten inanıyor muyuz?
Hayır.
Çünkü değiliz.

Mutlu olduğumuzu sandığımız zamanlar gülüyoruz.
Ya gülerken ağlıyorsak?
“o” bizim gözyaşlarımızı da silecek mi?
sahte gülücükler kondurduğu gibi.
Mutluluğumuzu uzatıp geri çektiği gibi.

Kendimizin olan birşey nasıl bu kadar acı verebiliyor ki bize?
Milyonlarca ondan var halbuki.
Hepimizin içinde.
Hepimiz değer veriyoruz oysaki ona.
Kendi hayatlarımıza.

Peki biz onu bu kadar severken nasıl da acıtabiliyor içimizi?
Cılız mutluluklarla nasıl kapatmaya çalışıyor derin lekeleri?
Nasıl nefret ettirebiliyor bu kadar kendinden?
Bu kadar acımazsız mı ki..
Bu kadar acımasız mıyız ki..

B.E.’07

Hiç yorum yok: